Hierdie vertaling is outomaties
HISTORIESE METODE
Meer inligting
Etimologies kom geskiedenis van 'n Griekse woord wat bloot inligting en navorsing beteken. Dit wil sê kennis verkry deur navorsing. Maar hierdie aanvanklike betekenis het ontwikkel na die huidige betekenis, wat verwys na kennis wat verkry is deur navorsing oor gebeure uit die verlede.
Volgens die RAE-woordeboek is geskiedenis die vertelling en uiteensetting van gebeure uit die verlede wat onthou moet word, hetsy publiek of privaat, of ook die dissipline wat gebeure uit die verlede bestudeer en chronologies vertel.
Aan die ander kant is geskiedskrywing die dissipline wat handel oor die studie van geskiedenis, of ook die bibliografiese en kritiese studie van die geskrifte oor geskiedenis en hul bronne, en van die skrywers wat met hierdie sake te doen gehad het. Laastens is historiologie die teorie van geskiedenis en veral die een wat die struktuur, wette of voorwaardes van die historiese werklikheid bestudeer.
Vanuit ons oogpunt sal ons geskiedenis noem tot die verlede gebeure self, historiografie na die studie van verlede gebeure, en historiologie na die studie van hoe geskiedenis bestudeer word.
Die historiese metode is die stel prosedures wat deur historici gebruik word om vorige gebeure met primêre bronne en ander bewyse te ondersoek.
Die historiese metode begin met die definisie en afbakening van die onderwerp van studie, die formulering van die vraag of vrae wat beantwoord moet word, die definisie van die werkplan, en die ligging en samestelling van dokumentêre bronne, wat die grondstof van die historikus se werk.
Die volgende stap is die ontleding of kritiek op hierdie bronne. Binne bronkritiek is eksterne kritiek, wat verdeel word in groot kritiek en geringe kritiek, en interne kritiek. Elkeen het spesifieke eienskappe.
Eksterne kritiek het die funksie om die gebruik van valse bronne te vermy. Daarom is dit 'n negatiewe funksie. Die deel genoem groot kritiek, of ook historiese kritiek of histories-kritiese metode, sluit die datering van die bron (die ligging in tyd), die ligging in die ruimte van die bron, die outeurskap van die bron en die oorsprong van die bron in. ( die vorige materiaal waaruit dit vervaardig is). Die deel genaamd geringe kritiek, of ook tekskritiek, kyk na die integriteit van die bron (die oorspronklike vorm waarin dit geproduseer is).
In plaas daarvan het interne kritiek die funksie om voor te stel hoe bronne gebruik moet word. Daarom is dit 'n positiewe funksie. Terwyl eksterne kritiek op die vorm gevestig is, is interne kritiek gevestig op die substansie. Bestudeer die geloofwaardigheid, die bewyswaarde van die inhoud.
Na die ontleding of kritiek van bronne is die laaste stap van die historiese metode die vervaardiging van die finale resultaat, wat historiografiese sintese genoem word. Dit bestaan uit die formulering en daarstelling van interpretatiewe hipoteses deur die sogenaamde historiese redenasie.
Vir historici is mylpale historiese gebeurtenisse wat baie betekenisvolle veranderinge veroorsaak, wat die verloop van die geskiedenis verander, of die verloop van die historiese verskynsel wat hulle beïnvloed, maar met gevolge wat in verskillende gebiede gevoel word, in 'n kettingeffek.
Daar is geen standaard manier om historiese mylpale te klassifiseer nie, maar baie verskillende moontlikhede, en elke historiografiese skool of elke historikus prioritiseer sekere kriteria of ander. In die populariseringsboeke is daar ook geen konsensusklassifikasie nie.
Van ons standpuntHierdie is 'n paar van die moontlike kwalifiserende kriteria vir historiese mylpale:
Indien die teoretiese raamwerk gekies word historiese materialisme, kriteria is ook moontlik:
As die Sapiens metodologie, gebaseer op sisteemteorie
Een van die moontlike kriteria vir die klassifikasie van mylpale is die vlak van invloed of betekenis. Meer spesifiek, een manier om historiese mylpale te klassifiseer is volgens of dit paradigmaverskuiwings veroorsaak het of nie.
In sy boek The Structure of Scientific Revolutions, wat in 1962 gepubliseer is, voer Thomas Kuhn aan dat geskiedenis meer is as 'n opeenvolging of chronologie van opgehoopte gebeurtenisse, en dat daar soms gebeure is wat wetenskaplike revolusies en paradigmaverskuiwings veroorsaak.
Vir Kuhn is 'n wetenskaplike revolusie 'n episode van nie-kumulatiewe ontwikkeling, waarin die ou paradigma heeltemal of gedeeltelik deur 'n nuwe onversoenbare paradigma vervang word.
Dit kan vergelyk word met politieke revolusies, wat ook 'n oomblik van breuk tussen die ou situasie en die nuwe situasie impliseer, en dus 'n vervanging van 'n ou situasie deur 'n nuwe onversoenbare situasie.
Vir Kuhn is paradigmas universeel erkende wetenskaplike besef wat vir 'n tyd modelle van probleme en oplossings aan 'n wetenskaplike gemeenskap verskaf. Dit wil sê die afbakening van 'n speelveld en 'n paar reëls van die spel.
