Quae sunt principales positiones adservare?

Secundum opinionem possibilitatis cognoscendi

Dogmatismus
Scepticismus
Subiectivismus et relativismus
Pragmatismum
Vel critica cogitandi critica

Secundum fiduciam in origine cognitionis;

Rationalismus
empiricism
Intellectualismus (experientia et cogitatio)
a priori
Pre-Metaphysicae Solutiones: Objectivismus et Subjectivismus
Solutiones metaphysicae: Realismus, Idealismus, Materialismus et Phaenomenalismus
Solutiones theologicae: Monismus et Dualismus Theistic
Structuralismus et poststructuralismus

Qui sunt fontes acquirendi scientiam?

Secundum Encyclopedia Standford:

sensus
introspectionem
Memoriae
ratio
testimonium

Quae sunt praecipuae iustificationes adservandae?

Secundum Manuale Oxoniense Epistemologiae:

El internalism thesis est, quod nulla res de mundo possit praebere causas agendi quoad vota et opiniones;

FoundationalismEst enim positio quae iustificatur sine necessitate se iustificare per comparationem ad aliquid aliud. Fundamentalismus hic plus minusve radicalis potest secundum eius rei fiduciam, si iustificat "in se".
Reliability: Cognitionis theoria late reliabilistica fere haec est: Notum est p (p repraesentare quamlibet propositionem, e.g. quod caelum caeruleum est) si et solum si p verum est, creditur p verum esse et pervenimus. aput te credulitatem tuam per aliquod certum processum.
Epistemologia virtutis: Cognitio contingit, si virtutes intellectuales adaequatae habeamus, quae permittunt nos consequi vel accedere.

El externalism Hae rationes identificandae sunt cum obiectivis notis mundi.

CoherentismQuae sententia implicat iustificationem cuiuslibet opinionis dependet ab eo quod fides habet probativam sustentationem ab aliqua alia fide per cohaerentiam necessitudinum sicut nexus vel relationes explanatoriae. Influentialis hodiernae literae cohaerentiae epistemicae asserit relationes evidentiae cohaerentiae inter opiniones de more relationum explanatorum. Communis idea est quod fides justificatur tibi quamdiu melius explicatur, vel melius explicatur ab aliquo membro opinionis ratio quae maximam explicationem habet apud te. Cohaerentismus hodiernus epistemicus holistic est; invenire ultimum fontem justificationis in se cohaerent opinionem systematis seu potentiale fidei.
ContextualismusContextualismus describitur collectio sententiarum in philosophia quae in luce collocantur contextus in quo actio, enuntiatio vel dictio occurrit, et in aliqua re magna argumentatur actio, enuntiatio vel dictio, nonnisi per comparationem ad illud contextum intelligi. Sententiae contextualis ponunt notiones philosophicas controversias ut "quid P significat", "nosse P", "rationem A" habere, et fortasse etiam "verum esse" vel "esse rectum" tantum significationem habent in relatione ad certum contextum. Nonnulli philosophi contendunt dependentiam contextuum ad relativismum ducere posse; attamen sententiae contextualistae magis magisque in philosophia populari sunt.
naturae: Naturalismus (a Latinis naturalis) appellatur cursus philosophicos, qui naturam considerant ut unicum principium omnium rerum quae reales sunt. Philosophica et opinio est, quod nihil aliud est quam naturam, vires et causas, quae a naturalibus scientiis pervestigata sunt; Hae sunt ad intelligendum ambitum corporis nostri.

Pragmatismum: Substitutio pragmatismus asserit vanitatem ac dispensabilitatem in rebus philosophicis circa id quod mundus vere similis est (et de veritate obiectiva) et commendat praecipuum momentum philosophicum utilitatis, utilitatis, aut utilitatis. Quia utiles opiniones falsae esse possunt, et ideo non repraesentant quales sunt res mundi, desiderium usuum opinionum non sponte est cupido opinionum quae talis est; Substitutio pragmatismus implicat propositionem nobis acceptam si et solum si non est. utileid est, utile est nobis propositionem accipere.

Ubi est propositio Sapientis in positis epistemologicis?

Propositio sapientis considerat, quod cognitio ab intellectu rerum oritur, et intelligitur per connexionem diversarum cognitionum et certarum informationum.
Sapiens enim, scientia est intellectus quare, id est, intelligens quid velimus intelligere ex habitudine et connexione hujus objecti cum aliis objectis, et positionem quam obtinet in subsystematibus, systematibus et suprasystematibus.
Cognitio causarum, secundum acceptissimas epistolas epistemologiae, in cognitione "aliquid", in propositione.
Ideo Sapiens in definitione cognitionis sicut intellectus quare incipit iustificationem ex specificatione quantitatis huius intellectus comparatur ad alias propositiones cognitionis.
Summatim propositae iustificationis Sapientis: cognitio ut intellectus diversas formas cognitionis propositionis colligit, ad generalem non solum cognitionem, sed etiam qualitatem ex connexione;
‍
- Quid quaeque res (semantic-rational)
- Quod unicuique rei simile vel cognatum est.
- Quae sint genera uniuscuiusque rei.
- Ubi est omnia (praeter necessitudinem loci)
— Quando et quomodo quaeque res sumpsit (historical method).

Et hoc modo intelligimus, quod cognitio quae est intellectus, comprehendit omnes praedictas scientias ad ea pertinentia et intelligimus per quid.
‍
Exempli gratia: Si revertamur ad anates, intelligemus quare anas gustat sicut fit cum edimus, si intelligamus varias species anates, quomodo vivant, quid comedunt, quando migrant et quomodo hoc afficit, etc. . Haec omnia notitia vel scientia coniungetur ad novam cognitionem de qua anas gustat quomodo id facit.

diversae positiones adservare de justificatione cognitionis

In mensa hierarchica tres ordines colorum pro singulis sectionibus usi sumus: flavus ad id quod directe pertinet ad propositum Sapiens, "caro" colorem pro illis sectionibus, quae partem aliquam habent ad locum Sapientis pertinentem, et alba quae faciunt. non congruit cum regione Sapient.
Tria principalia cognitionis genera instituere instituimus, secundum epistemologiam: the propositionis scientia sciendo quid, ubi, quando, quare), scientia per propinquitatem vel cognitionem (scio amicum meum personaliter et cognosco Parisiensem civitatem quia ibi vixi), et quomodo ad aliquid faciendum.
Intendimus ad cognitionem propositionis, quia non solum frequentissima est, sed ex qua plurimum oritur epistemologia. Praeterea in hoc cognitionis genere initium a sapiente proficiscitur.
Cum ad duas cognitionis propositiones formas descendimus secundum earum probationem, partem elaboravimus empiricaid est parte vel totaliter usu probata.
Ad justify quod experientia percipimus et agnoscimus; sunt diversae adservationis excursus quae in internumismum et externumismum distingui possunt. Internalismus considerat cognitionem iustificari opinionibus vel persuasionibus de re cogitans, dum externa ismus considerat illam obiectivam/verificationem in materia externa inveniri.
Scientia sicut intellectus Sapiens omnia ita coniuncta esse censet, ut aliquid intelligat, in toto ex tionata visione collocari oportet. Ob hanc fiduciam in visione tionata et in nexu partium ut fons cognitionis, locum posuimus. Sapiens in externalist excursus.
Intus externalism invenimus:
‍
a) doctrina cohaerentiae epistemicaequi considerat omnem cognitionem ex eius iustificatione veram posse intelligi cum alia cognitione ut vera. Haec opinio in flavum est, quam opinionem Sapientis defendit, omnia coniuncta esse et, relationes cognoscentes, cognitionem generabimus. Exempli gratia: intelligam et confido scientiam Terram non esse plana si theoriam gravitatis et consequentis distributionem planetarum considero veram esse.
b) Posuimus the contextualism flavus enim considerat praemissa scire, si quid verum sit vel non, in singulis locis, quod congruit visioni Sapientis. Secundum Sapientem, unaquaeque professio et actio oeconomica specialem habebunt cognitionem rei, quae late in contextu notetur.
c) Ultima optio; naturaenihil enim aliud esse nisi naturam quam realem considerat. Hanc optionem nos regimus, quoniam Sapiens naturam cum hominibus et cum quo homines agunt plane distinguit.
Postremum locum unde cognosci possumus scientiam Sapientis est the pragmatismussecundum quam cognitio talis aestimabitur, si haec opinio utilis sit in vita practica. Hanc partem sapientis esse posse credimus, quoniam, nedum controversias cum infidelium intromittat, qui de omnibus dubitare mavult, offerre mavult. methodologiam quae melius intellectus adiuvat.

Ubi sapiens fontes cognitionis esse considerat?

- Connexio partium systemata constituentium
- Perceptio
- Introspection
- Memoria
- Ratio
- Testimonia

Quid est positio Sapientis in cognitione cognitionis eorum?

critica cogitandi

Sapiens methodologiam insignem praebet propinquitatem ad criticam cogitationem. Utriusque positionis initium est ab necessitate status quo interrogare ac facere, ex dissensione eorum quae res et scientia esse dicuntur. Ad hanc dissensionem satisfaciendam, ambo instrumentis instructi sunt, qui eas ultra cognitas generare novas contentas cognitivas permittunt.

Prima sapientium dissensio ex opinione venit omnia coniuncta esse et ideo rem cognoscere non possumus ex uno prismate (ut in hodiernae specializationis societate insinuatur) sed necesse est res perspicere ex holistic prospectu. Secunda dissensio ad quam cogitationem criticam applicat una ex gravissimis quaestionibus in hodierna societate est: post-veritatem et infoxicationem. Sapiens hoc modo natus est offerre instrumentum quo faciliorem redderet hominum intelligentiam, eosque ab simplistica visione obiecti studii et mundi generatim distans.

Hoc modo intellegere possumus Sapientem in utramque partem theoriam et criticam cogitationem haurire, cum prima utitur ut secundae cedat. Aliis verbis, Sapiens intellectum rerum augere studet sine acceptatione quae a nostro contextu (eadem motiva ac criticae cogitationis) praebent et ob hoc quinque modos proponit quibus ad cognitionem obiecti studii in relatione accedere sinit. reliqua objecta, ad systema tua et ad alia systemata spectantia.

Post peractam considerationem de critica cogitatione, summatim comprehendere possumus Sapiens methodologiam niti in hoc genere cogitandi (et capacitatis) in sequentibus aspectibus:

Ambo in eadem causa nituntur: diffidentia notitiarum et cognitionum, ambitio propius veritati / intellectus.
Eorum positio est in altero extremo dogmatum, finire quaerentium.
Utraeque propositiones essentiales putant se interrogare de homine qui per seipsam analysis cognoscit.
Utraque propositum habent practicum, quaerentes problemata dissolvere, contradictiones et agere melius.

Ex hac compositione similitudinum et differentiarum possumus concludere dicendo Sapientes methodi et criticae cogitationis complementariae suntcum diversas rationes cognoscitivas habeant et eandem sollicitudinem ferant: res bene intelligens a dogmatibus liberas agere.

Pragmatismum

Critica cogitatio nos vicissim ad pragmatismum ducit, theoriam philosophicam, secundum quam una via de veritate doctrinae moralis, socialis, religiosae vel scientificae iudicat effectus suos practicos.

Sapiens, quia quaerit adiuvare, dirigere et dirigere SMEs et homines in suo modo cognoscendi obiectum studendi et, cum eorum sollicitudo sit ad meliorem societatem, utilia cum methodo sua, inspicere possumus propinquitatem cum philosophia pragmatica.

structuralismus

Theoria et methodus quae fundatur in analysi rerum humanarum sicut structurae formalizationis obnoxiae.

Cum rem investigans, structuralismus praesupponit progressum a prima ordinatione rerum notabilium in ambitu investigationis operis ad declarationem et descriptionem internae rei structurae (eius hierarchiae et nexus inter elementa cuiusque gradus) et; ergo ad creationem rei speculativae.

Sapiens analogias hac methodo ostendit, quod multum attendit ad relationem inter partes structurae ut eas definiat et, hoc modo, partes ac structurae in taxonomias disponere conatur.

Quid situs Sapientis de fide sua cognitionis origine?

structuralismus

Poststructuralismus

Post-structuralismus est currens Gallicus cogitatio, quae in secunda parte saeculi XX emersit et generaliter in postmodernismo comprehenditur. Acceptat omnia quae scire possumus per signa aedificari, sed efficit ut nullas significationes intrinsecas, sed omnem significationem textualem et intertextam esse.

(Sapien): Post-structuralismus ordinem cognitionis quaerit in incrementis et in stratis redacto modo. Sapiens etiam similem ordinationem quaerit. Quoad modos concretos, deconstructio quam poststructuralismus initio pro textibus proponit, elBullirestaurante iam in culinam transtulit. Apud Sapiens eadem idea inseritur investigationis methodi. De fragmentis non solum textibus, sed etiam notionibus, sed demum per totum analysis est.

Systemica cogitandi

Systema cogitationis modus est analysin, qui omnes partes inter se cohaerentes aestimat, qui vicissim condicionem faciunt donec maiorem rerum eventorum cognitionem obtineant et cur.

Per rationes cogitationis, omnes partes totius studuntur. Est species cogitationis quae in studiis scientificis, machinalis et negotiis administrandis inter alias applicari solet, ut modus quo quaestio vel condicio solvi potest.

Systema theoriae, qua Sapiens una cum structuralismo nititur, duo sunt currentes qui in bonam suarum contentorum partem coincidunt. Nam quaestio quae ad nos pertinet (fiducia scientiae Sapientis) definire possumus tam structuralismum quam systemata theoriam considerare scientiam provenire ex singularibus cuiusque structurae seu systematis.

Sapientis positio cauta est quoad fiduciam cognitionis datam, sed non cadit in eius negationem vel relativismum. Nam Sapiens, scientia in unaquaque parte diversa erit, et vicissim, cum omnia reliquarum partium connexa et affectata, cognitio cuiusque regionis alias partes illius regionis afficiet, tum ea quae in aliis sunt. . ditiones megasystem.

Objectivismus

Sapiens cognitionem praebet ut diversam secundum prisma, id est, unusquisque secundum contextum et condicionem diversam cognitionem de eadem re evolvere poterit. Acceptatio est, quae scientia in prismata diversa dividitur, et ideo ad illam accedemus ex connexione partium et prismatum.

Hoc est, Sapiens credit, quamvis varia sint prismata rerum percipiendi, cognitio non limitatur ad veritatem rei cognoscentis, sed prorsus nexus horum prismatum potest accedere ad maiorem veritatem (quamvis non absolutam).

Ubinam sapiens se in istis iustificationibus epistemologicis reperit?

Haec tabula rationis destinatur exponere percurrere diversa viarum genera cognoscendi digerendi ad visibiles positiones quibus innititur sapiens methodus.

Prima divisio est secundum notum, in quo tria principalia genera invenimus: cognitio per propinquitatem vel propinquitatem (amico occurrere), cognitio agendi (sciendi/sciendi facere aliquid chilean), et propositionis cognitio (cum. scire informationem, rationem, &c). Haec haec est, quae momentum obtinet tam in epistemologia quam apud Sapientem.
In scientia propositionis invenimus in forma quid sit, quomodo sit, quid sit, ubi sit, quando, quantum et quare sit. In hoc magno coetu Sapiens propositionem separavimus, quae, licet sit cognitio propositionalis, tamen pondus eius distinctionem specificam permittit.
Secundum diversas conceptiones quae datae sunt scientiae propositionis, tria inveniuntur criteria distinctionis: secundum fiduciam in ipsa cognitione, secundum fiduciam in fontibus cognitionis, et secundum iustificationes necessarias ad cognoscendum cognitionem.
Secundum fiduciam cognitionis, Sapiens in cogitatione critica est, quia credit possibilitatem cognoscendi, sed semper fontes et argumenta cognitionis interrogans, quod sinit eum in dogmatismum cadere non. Sapientem etiam adiuvamus, etsi in pragmatismo moderatius.
Secundum fiduciam originis scientiae consideramus Sapientem methodum Cartesianam mutuari pro permanenti dubitatione, sed non rationalismo, cum credit scientiam aliis modis quam ratione dari posse (exempli gratia perceptio). Ceteri cursus quibus methodologia nostra innititur, sunt structuralismus et poststructuralismus. Praeterea, Sapiens credit, quamvis diversa sint prismata rerum percipiendi, cognitio non limitatur ad veritatem rei cognoscentis, sed prorsus nexus horum prismatum maiorem veritatem accedere posse (quamvis absoluta non est). Quam ob rem notavimus obiectivismum in luteo. Denique visum Sapiens ex metaphysica congruere cum materialismo consideramus, quia confidit in existentia materiae extra existentiam hominis, sicut in proposito megasystem.
Secundum iustificationes epistemologicae quae ad cognitionem cognoscendam necessariae sunt, consideramus varias condiciones complementarias in quibus nostra methodus instituitur. Imprimis, sequitur theoria externae ismi cohaerentia, cum considerat scientiam ex habitudine (coherentiae) inter partes megasystem (externae subiecti). Secundo, haec cognitionis constructio dependet a contextu rei cognitae et momentum historicum in quo res inspicitur. Sapiens denique ad virtutis epistemologiam arctam habet aditum, cum de ratione virtutum intellectualium cognoscendo quomodo intelligamus coniungi putat. Pragmatismum luteum significavimus tamquam utilitas, quam Sapiens in applicatione generat, modus est iustificandi conexam cognitionem quam gignit.
Item, visibiliter declarare voluimus Sapientem fiduciam habere in omnibus possibilibus fontibus, qui ab epistemologia ad cognitionem consequendam propositae sunt, ubi ratio exstat veluti via coniungendi cognitionem et introspectionem per seipsam analysis).
Denique nos distinximus Sapientem ad intellegendum mundum externum et propter hoc etiam necessariam esse rationem sui ipsius considerat ad cognoscendas res quae per se cognoscunt.

Quomodo iustificatur positio Sapientis? Defensio contra possibilia criticas epistemologicas:

Obiectio solitudo (contra cohaerentiam tª)

Intellectus ut fons cognitionis ex connexione cognitionis et informationis (quam veram vel certam existimamus) cohaeret iustificatio. This trend has been and can be be blamed based on the absolute objection, which we could compendize as follows : Connexio cognitionis generandi alia cognitio multum potest generare contentum quod veram justificationem non habet. Exempli gratia: si Solem credo volvitur circa Terram, ut pluribus abhinc saeculis creditum est, et hinc struo imaginem universi a cognitione connectens, fictionem cognitivam longe a re aedificabo.

Hoc ut vincat, Sapiens debet accipere ac declarare (sicut iam habet) campum suum studiorum neque scientificum neque philosophicum esse, quamvis his cognitionis innititur campis. Hac de causa, propositum suum adiuvat ut melius intelligat ad agendum, sine disceptationibus epistemologicis de origine justificationis. Hoc est, cohaerentiam obtinet accipiendo plus quam rationes strictas (omnia coniuncta, tionata visio, cognitio comprehendi potest, etc.), quae totam vitam reprehendit.

Relativismus (contra contextualism)

Sapiens positio humilior est magis quam magnae theoriae philosophicae, et contentus est accipere contextum sensum vocum (argumentum valde a philosophia fultum). Hic contextualismus "relativisticus" dici potest, quandoquidem fortasse male intellegi potest dicere lycopersicum diversum esse agricolae ostendens quam, oeconomista, dubitare nos lycopersicum existere.

Sed haec reprehensio non facit Sapientem iustitiam, quae hanc excedit atque ex eius humilitate scientiam esse censet, id intellegi potest, si varias prifmata consideremus, et haec omnia sensum habent: optimum. perficiendi gratiarum tionatam prudentiam.

Scepticismus (contra obiectivismum)

Semper aderunt illi qui dubitant Sapiens, cum dubitabunt novam cognitionem ex nexu generari posse, aut de modorum validitate dubitabunt. Sed hae reprehensiones tempus nostrum occupare non debent, quoniam humilitas in positionibus Sapientum, quas antea significavimus, permittit ut lites cum hoc genere hominum partae sint: cognitio quasi nexus late accipitur, sicut rationum commendatio. . Solummodo restaret ut sequenti critica responderet: Quomodo ostendis quinque istae methodi se invicem bene complere? Responsio pragmatica facilis est: Conare te ipsum et gaude facili intellectu consecuto gratias methodologiae!

Synthesis: Cur sapiens valet?

Methodus sapiens est quae adiuvat ad cognoscendum a connectendo scientiam. Ad hoc faciendum innititur suppositionibus epistemicis diversis quae ei robur et cohaerentiam afferunt. In hac synthesi exhibebimus principia principalia (in audax), necnon iustificationes epistemologicae, quae methodologiam epistemologicam cohaerentiam Sapiens dant.

Est autem possibilitas cognoscendi et proprie ad hoc, ut per hoc quod cognoscimus oportet intelligere.

Iustificatio 1) Critica cogitatio, qua advocati omnia percunctando cognoscimus, cognitionem nostram nosmetipsos et contextum intelligendo excolere. relativismum vitat, sicut dogmatismum excludit, quia eius positio iustificationem requirit cogniti.

Iustificatio 2) Dubium Cartesianum: nihil valet nisi quod rationabiliter comprobare possumus. Sapiens ratione utitur ut modus intelligendi, cum hoc sit quod permittit nexum et habitudinem cognitionis, informationis, factae, etc.
Possumus scire mundum et nosmet ipsos cognoscere. Quaelibet harum cognitio mutuo intellectui alterius faciliorem reddit.

J) Cum Cartesius plerique philosophi existimaverunt nostrae mentis cognitionem a nostra externi mundi cognitione longe differre. Ut notorum philosophorum catalogum non prolongemus, qui non solum hujus scientiae divisionem, sed utriusque reciprocitatem sustentant, ex rationalista Cartesii, empiricistae Locke, sive JS Mill, monstremus.
Omnia coniuncta, ex toto sunt.

J) Ab Heraclito, Spinoza, quam plurimae theoriae et excursus hodiernorum, inclusa Einstein theoria relativitas, seu philosophia processus AN Whitehead.
Sciens sciens, discendi ac discendi se gerendi conscius, liberos esse sinit.

J) Ambitio illuminationis per rationem cognoscendi nulla alia fuit quam quaesitio libertatis, quaesitio cognitionis autonomiae quae nos a dogmatibus (maxime religiosis) effugere sinit. Ambitio haec summatur in habitu critico, qui clare apparet in philosophia critica Kant
refert, non multum scire, sed scire quomodo se ipsum eligere possit bene agere;

J) Pragmatismus: essentialitas cognitionis dabitur ab utilitate practica, quam haec cognitio tibi concedit.
Idem potest simul habere multa et diversa significata secundum quem ex parte.

J1) Contextualism. Contextus in quo vivimus condiciones nostrae cognitionis, ambitus, culturae praesentis temporis, etc., momentum obtinet.

J2) Perspectivismus. Adiunctis personalibus (quod nos non eligimus et quid nos configurat) determinat qui sumus et hoc determinat locum unde cognoscimus. Ortega y Gasset
Scire possumus per informationes, notitias, facta et scientia connectens.

J) Theoria cohaerentiae considerat nos certam cognitionem comprobare posse, si relationem cohaerentiae demonstramus, quam habet cum aliis cognitionibus veri et iustificati consideratis.
Cognitio causarum (intellectus) ab aliis differt ob momentum suum quoad "verificationem".

J) Philosophia in genere, et in specie critica cogitatio et philosophia critica, momentum comprobat quod Sapiens dat cognitioni quare, cum considerat scientiam valere si et solum si justificata est, vitando aliquid mali credendi.
Iustificari possumus quae scimus si ea quae in prospectu holistic in relatione cum universo accipimus.

J 1) Structuralismus et poststructuralismus.

J2) Systemic cogitandi.
Accipimus gratias quinque modos Sapientis.

J) Discursus de methodo Cartesii tantum possumus scire et iustificare ea quae per methodum scimus.
Fontes cognitionis validi sunt experientia, introspectio, memoria ac testimonia quae earum rigorem cognoscitivam comprobare possumus.

J) Sapiens in uno cognitionis fonte se collocare vitat, quia variis verisimilibus postulatis nititur, incipiens a methodo scientifica, quae consideret non solum possibilem, sed etiam optabilem esse unionem et exercitatum.